Sevgililer günü, anneler günü derken babalar gününe de eriştik. Elbette yalanlanamayacakkadar bir büyük gerçek ki bu günler kapitalist sistemin tüketimi artırmak için körüklediği şeyler. Ama yalanlanamayacak kadar bir büyük gerçek daha var ki o da bu özel günlerin toplumsal ilişkileri daha da geliştirdiği ve sıcaklaştırdığı. Ve bu günler gönül yapmak, gönlü hoş tutmak, gönül almak için iyi birer fırsat. Eğer bu gönül almak o kadar önemli ve güzel olmasaydı Koca Yunus “ Duruş, kazan, ye, yedir, bir gönül ele getir. Yüz Kabe’den yeğrektir bir gönül ziyareti” demezdi. Demek ki gönül almanın ölçüsü
maddi değil; bir bakış bir söz yetipte artıyor bile. Artık bir gönülde yer edelimde hangi yolu denersek deneyelim. Hele hele bu gireceğimiz, yer edeceğimiz gönül babalarımızın gönlüyse hangi yolu denersek deneyelim. Zaten Roma’lı şair Ovidius
“Bir gönüle bin yol bulunur” diye boşa dememiş.
O gönüller zaten girilmeye açık hatta o gönüllerden hiç çıkmadık ki girelim, yalnızca girer gibi yapacağız o kadar. O yüce gönüllü insanlara ne söylesek az ve ne yapılsa hakları ödenmez. Doğrusunu söylemek gerekirse onlar annelerimize göre karşılık bulmada hep bir adım geride. Neden bir adım geride derseniz anneler duygusallığın kaynağı olduğu ve bunu gösterebildikleri için sevgilerinin karşılığını çoğu kez bulurlar ama babalar bu konuda biraz şanssızdır.
Neyse sonuç öyle ya da böyle işte yeni bir babalar günü ve sevgimizi, saygımızı, minnet duygularımızı göstermek için yeni bir fırsat. Bende bu vesileyle bütün babaların “Babalar gününü” kutlar, çocuklarıyla birlikte sağlık içinde nice günler dilerim.